FRANCESCA WOODMAN -ulotność chwili

Ulotność chwili

W ciągu krótkiego życia Francesca Woodman wykonała oryginalne prace które inspirowały i nadal inspirują artystów na całym świecie. Od czasu, gdy była nastolatką, aż do śmierci w wieku dwudziestu dwóch lat, stworzyła fascynujący zbiór zdjęć eksplorujących płeć, reprezentację i seksualność. Pozowała sama, ale modelami byli także jej znajomi. Tło jej prac stanowią stare opustoszałe domy i porzucone wyposażenie. Zdjęcia wywołują surrealistyczne wrażenia.

„fotografuje głównie siebie, przez co występuje w dwóch postaciach: fotografa i modela. Ta dwoistość perspektyw sprawia, że jej fotografie mają szczególny wydźwięk autobiograficzny i są podszyte szczególną emocjonalnością przekazu. Większość jej prac dotyka tematu śmierci i wskazuje na jej specyficzną wrażliwość artystyczną. Francesca Woodman jako modelka rzadko pokazuje twarz, tak samo jak rzadko jest nieruchoma. Za pomocą długiego czasu naświetlania fotografka uzyskuje wrażenie umiejscowienia swojego ciała między bytem a nieistnieniem. Jej ciało jest często rozmyte, ale bywa też nieporuszone – wpisane w tło opuszczonych budynków.”

Życie i praca

Wychowywała się w rodzinie artystycznej (matka tworzyła ceramikę artystyczną, ojciec zajmował się malarstwem i fotografią). Mieszkała, uczyła się i przebywała w Stanach Zjednoczonych , oraz na florenckiej prowincji Włoch, gdzie jej rodzice zakupili dom. Pobyt w tych krajach oraz fakt uczęszczania do różnych szkół odcisnął się na jej osobowości i artystycznych preferencjach.

Studiowała w Rhode Island School of Design (prywatna szkoła sztuki i projektowania w Providence w stanie Rhode Island), oraz w Rzymie (1977-1978) w ramach programu RISD. W tym czasie jej główne prace powstają we Włoszech.

Nowy Jork

Woodman przeniosła się do Nowego Jorku w 1979 roku. Próbowała podjąc pracę jako fotograf mody. Przesyła swoje portfolio większym wydawnictwom licząc na zatrudnienie. Niestety dostaje odpowiedzi odmowne. Wnioskowała bezskutecznie do National Endowment for the Arts o dofinansowanie jej projektów artystycznych. Jednak to co robiła było zbyt wrafinowane i wyprzedzało swoje czasy. Odrzucała kontekst sztuki który był wtedy zdefiniowany. Nie było dla niej miejsca w Nowym Jorku.

Tak o Francesce mówi jej brat Charles:

„Kiedy patrzysz na zdjęcia, widzisz jaka jest zamyślona. Myśle, że w jej pracach jest dużo humoru i magii. Słowa, które nie są często używane w odniesieniu do jej pracy. Wydaje mi się, że to ważny element. Francesca jako osoba była rozważna. Rozważna i przedsiębiorcza. Miała żywą wyobraźnię i wdrażała w swojej pracy wiele pomysłów ”.

Trudności zawodowe oraz osobiste przeżycia (przerwanie wieloletniego związku) prowadzą artystkę do depresji. Podejmuje leczenie, ale w końcu wszystko kończy się tragicznie. Francesca odchodzi przedwczesną śmiercią 19 stycznia 1981 roku.

Uznanie

Choć przez większość życia była nieznana, Francesca Woodman stała się sławna za sprawą zorganizowanej 5 lat po jej śmierci indywidualnej wystawy w Hunter College Art Gallery w Nowym Jorku (1986). Od tego czasu jej prace prezentują galerie na całym świecie.

Francesca Woodman w filmie

W 2010 roku powstał film „The Woodmans” w reżyserii Scotta Willisa

W filmie wywiady i fragmenty pamiętnika Woodman przeplatają z jej zdjęciami. Większość z nich to autoportrety artystki: nagiej w surrealistycznych pozach, wtapiającej się w dziwaczną scenerię, o niepokojąco rozmytej przez długie naświetlenie filmu sylwetce. Uzupełnieniem są eksperymentalne filmy, nakręcone przez Francescę kamerą Sony, wyprodukowaną w 1970 roku. Reżyser przedstawia nam zdjęcia i filmy w oryginalnej, surowej formie, nieretuszowanej i nie zmienianej na potrzeby filmu. „Wizualnie wspaniały i dojmująco smutny film” – tak podsumował ten obraz magazyn Variety

Zdjęcia z Woodman w jej studio:

https://www.douglasprince.com/p690616609